Háfjallaveiki

Mikið var ég glaður er ég las grein í Mogganum í vikunni um háfjallaveiki sem er eitt óþægilegasta ástand sem hægt er að hugsa sér.

Fjallamennirnir og læknarnir Michael Grocott og Oswald Oelz  héldu erindi á ráðstefnu  Læknafélags Íslands. Þeir sögðu þar að ekkert bendi til þess að úrvals íþróttamenn þoli þunnt fjallaloft betur en annað  fólk sem er í sæmilegu formi.

Þetta eru stórgóðar fréttir fyrir mig, manninn í sæmilega forminu. Ég á því enn möguleika á að klífa hæstu tinda veraldar. Til þess að finna út hvort ég hafi líkamsburði í Everest þá þarf ég að prófa mig áfram, fara á sífellt hærri fjöll. Gott að hefja rannsóknir á ferð í Alpana. Sleppi ég vel frá þeim, þá stefnir maður á næsta þrep!

Grocott útskýrir þessi fræði þannig: 

"Miklir íþróttamenn hafa líkama sem getur afkastað mjög mikilli vinnu, t.d. hlaupið hratt í langan tíma, þegar hann fær nóg af súrefni. En önnur lögmál eiga við í þunnu loftslagi, þar sem súrefni er af skornum skammti. Þar þarf líkaminn að geta skilað tiltekinni vinnu á því takmarkaða magni súrefnis sem er í boði."

Lausnin gæti verið að finna í frumustiginu, eða jafnvel í mismunandi hvatberum.

Nú er lag að kanna hvatberana í skrokknum!

Hæðarmet mitt er 3.593 metra hæð  og fór vel um hvatberana á El Teide. Man að hjartað sló örara en á ströndinni.