Kóngurinn fallinn

Í janúarmánuði hafa tveir snillingar horfið á braut. Fyrst for Edmund Hillary og á fimmtudaginn kvaddi Robert James Fischer. Hann var 64 ára, rétt eins og reitirnir á skákborðinu. 

Ég var sjö ára þegar Einvígi aldarinnar hvar haldið í Laugardalshöll í miðju kalda stríðinu og fylgdist vel með baráttunni milli vesturs og austurs. Fischer var minn maður og eflaust hef ég fengið áhuga á skák farið að tefla í kjölfarið af einvíginu eins og margir Íslendingar.  Þegar ég heyrði andlátsfréttina á fimmtudaginn, þá fór hugurinn á flug.

Fischer náði að vekja mikinn áhuga á skákíþróttinni og hann kom meiri pening í íþróttina. Samt sem áður var honum ekki sama hvernig þeir komu inn. Mér er alltaf minnisstæð saga sem ég las um Fischer í sambandi við peninga.

Eitt sinn fékk meistarinn tilboð um að auglýsa bíl. Hann átti eflaust að sitja inni í bílnum eða á honum eins og stúlkurnar fögru hafa verið í gegnum tíðina. Þegar Bobby sá bílinn var hann ekki ánægður. Þetta var alger dós að hans mati og stórhættuleg. Dauðagildra fyrir fólk. Hann neitaði því að taka þátt í auglýsingaherferðinni og missi fyrir vikið af verulegum tekjum.  Honum var ekki sama um hvernig  peningarnir komu inn hjá honum. Þessi saga af Fischer hefur ávallt setið í huga mér.

En fyrst minnst er á Einvígi aldarinnar, þá er við hæfi að enda þetta minningarblogg um Bobby Fischer á því að rifja upp gang einvígisins sem stóð frá 11. júlí til 1. september 1972. 

            
                     1  2  3  4  5  6  7  8  9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21

Fischer:         0  0  1  X  1  1  X  1  X  1   0   X   1   X   X   X   X   X   X   X   1    = 12,5

Spassky:       1  1  0  X  0  0  X  0  X  0   1   X   0   X   X   X   X   X   X   X   0    =   8,5

Önnur einvígisskákin var söguleg. Fischer mætti ekki til leiks. "Annað hvort verða kvikmyndavélar eða ég í Laugardalshöllinni".  Kvikmyndavélarnar urðu kyrrar og Fischer hélt því til á hótelherbergi sínu.